Zotit Ilir Meta,

Kryetar i Këshillit të Ministrave

Tiranë

Fshati Fterrë, historikisht me krahinën e Kurveleshit, aktualisht me rrethin e Sarandës, në Komunën e Lukovës, me rreth 4000 banorë, por shumica të përhapur kryesisht Sarandë-Vlorë e më shumë në Tiranë dhe deri jashtë Shqipërisë, duke ju uruar të mira në jëtë e në detyrën tuaj të madhe, duke ju kërkuar njëkohësisht edhe ndjesë për kohën që ju okupojmë, detyrohemi t'iu ngrejmë një problem shekullor për Fterrën tonë.

Në fshatin tonë Fterrë, xhadeja për herë të parë është hapur në vitet e Luftës së Parë Botërore. Kjo xhade u rregullua diçka në vitet '20-të. Edhe në vitet e Luftës së Dytë Botërore u vu përsëri dorë mbi të. Edhe përpara viteve '90-të është bërë diçka. Ndërsa në këto 10 vitet e fundit është dëmtuar dhe mbahet me pahir në sajë të ndihmës që japin bijtë-fteriotë. Kjo xhade ka shtrat të qëndrueshëm e të fortë.

Rruga kalon Vlorë - Kuç - Fterrë - Borsh - Sarandë. Historikisht që kur është hapur para mbi 80 vjet, ka qënë rrugë nacionale, e ndërtuar me pjesëmarrjen e burrave të Kurveleshit. Me sa kemi mësuar ne është vënë në rrugën e zgjidhjes problemi i kësaj rruge Vlorë - Kuç, e cila deri në mes të saj është e asfaltuar. Kërkesa jonë është që të vihet në rrugën e zgjidhjes për tu asfaltuar dhe pjesa - Kuç - Fterrë Borsh, duke vazhduar asfaltimin edhe në këtë pjesë 21 km.

Dhe ja pse:

1.- Do të bëhet e mundur lidhja me një krahinë të tërë, e Lumit të Vlorës dhe të Kurveleshit, me fshatrat e Bregdetit të Sarandës dhe vetë Sarandën, dhe anasjelltas.

2.- Fshati ynë është fshat që vazhdon të ketë një funksionim normal me nje numer relativisht të mirë banorësh dhe më shkollë 8-vjeçare. Është fshat me tradita arsimore e kulturore. Nga Fterra jonë kanë dalë dy "Mësues të Popullit", 8 profesorë, përveç disa të tjerëve, me tituj e grada shkencore, e jo pak juristë e mjekë me emër, poet e shkrimtarë, artistë e gazetarë, inxhinierë e oficerë të shquar, e të tjerë. Në çdo 10 fteriotë, një është me arsim të lartë. Pra, janë gati 350 bij të këtij fshati më Universitet. Bijtë e fshatit tonë nxjerrin dhe një gazetë për fteriotët tanë, kudo që janë. Fterra është e dekoruar, si fshat i dytë në Shqipëri, për kontributin e saj në fushën e arsimit.

3.- Dhe ata që janë larguar në të tëra kohët vazhdojnë të mbajnë lidhje të forta me Fterrën dhe me njëri-tjetrin, deri dhe ata që kanë vajtur në Amerikë para 1940-ës dhe pas 1990-ës.

4.- Fshati është 200-250 metra mbi nivelin e detit, 10 kilometra larg detit të Borshit. Ka disa burime me ujë shumë të mirë e të bollshëm. Ka gati të gjitha llojet e pemëve. Ka prodhim blegtoral. Ka ajër të freskët e një fllad, ku përzihet era e malit me erën e Lumit dhe të Detit përkarshi. Edhe në dimër nuk është ftohët, por edhe në verë ka freski e nuk e ndjen vapën. Si e tillë, mund të transformohet në fshat turistik për dimër e verë.

5.- Asfaltimi dhe i kësaj rruge do te ndihmojë në zhvillimin ekonomik, veçanërisht në blegtori e pemtari në të gjithë krahinën.

6.- Asfaltim dhe i xhades Kuç - Fterrë - Borsh 21 km xhade, si vazhdim i rrugës Vlorë - Kuç, do të jetë një faktor që dhe bijtë fteriotë të venë e të vijnë në fshatin e tyre dhe njëherazi të pakësohet largimi prej tij i brezit të ri, që lind e rritet atje.

Fterra e fteriotët ju ftojnë, që në një moment të përshtatshëm për Ju, të jeni mysafiri ynë i nderuar në Fterrë.

Duke çmuar vullnetin dhe gatishmërinë Tuaj, ju lutemi të mbështesni zgjidhjen e asfaltimit dhe të kësaj pjese - rruge.

Me konsideratë dhe respekt të plotë

Kryepleqësia e Fterrës dhe 50 intelektualë, bij të Fterrës në Tiranë.

Nr.22 - tetor,2000

- POR QË S'KANË SHËRIM

Thonë se njeriu punon sikur do të jetojë 1000 vjet, por duhet të mendojë sikur do të ndërrojë jetë nesër. Po ta dinte njeriu se kur do të ndërrojë jetë, ndofta dhe jeta nuk do të kishte kuptim. Ndaj vetëm vdekja nuk dihet kur i vjen njeriut.

Nuk e dimë se sa është jeta mesatare e fteriotëve, ndoshta është aty, rreth mesatares së republikës, 70-72 vjet, ndoshta dhe më pak, ndofta aqë, ndofta dhe më shumë. Sidoqoftë rastet janë nga më të ndryshmet. Jeta njeh edhe vdekje në moshë të mitur, edhe në moshë të re, edhe në moshë të madhe, madje deri mbi 100.

Nurçja, në një davet në shtëpinë e Hajdin Dhulit, bëri një urim duke kënduar: "Babëzot, t'u faltë imani, rrove sa të deshi xhani". Dhe rrojti babëzot Hajdini deri 104 vjeç. Madje thanë se kur mbushi 100 vjet, i doli një dhëmb i ri. Ca e besuan, ca nuk e besuan. Po kjo e thënë u pranua si e vërtetë. Dhe ka ngelur në kujtesën e fteriotëve kjo jetëgjatësi. Dhe ishte një jetëgjatësi me këmbë e me duar dhe me logjikë, deri sa mbylli sytë e tij të bukur. Në Labëri thonë: "Në qoftë se do të jetosh gjatë, atëhere ha lesh, pi lesh, vish lesh". Që do të thotë: ha mish, pi bulmet, vishu me rroba të leshta. Dhe atëhere jeta bëhet e gjatë. Se jetoi kështu Hajdini, ndaj dhe gjoksin e mbajti tërë jetën hapur. Ndofta ka dhe faktorë të tjerë, unë po përmend vetëm logjikën e popullit.

Jeta është e dhëmshur. Madje, megjithëse të gjithë e thonë se një ditë do të ndërrojnë jetë, përsëri të shkretit njeri, kushdo qoftë ai, nuk ia do xhani, nuk ia do shpirti. Por megjithatë ajo vjen. Çështja është që njeriu ta jetojë jetën, sa të mundet, aqë më mirë. Urimi ynë i bukur është: tungjatjeta! rrofsh! Vdejka është gjëja më e hidhur në jetën e të gjallëve. Por kur të vjen në moshë të madhe, ka ngushëllim: Të rroni vetë! Të rrojnë djemtë! Të rrojnë fëmijët! Rrofshi dhe e kujtofshi!Pra, ka çfarë mund të thotë ai që vjen për të rënkuar, ai që vjen për të të lehtësuar dhëmbjen.

Por çfarë mund të thotë njeriu për vdekje-gjëmë, për vdekje në moshë të re, për vdekje të papritur, për atë vdekje që populli thotë: mos i ndothtë as hasmit! Gjurmë të pashlyeshme kanë lënë në kujtesën e Fterrës disa vdekje gjëmë, vdekje që nuk kanë ngushëllim. Kush i ka përjetuar ato, i vjen dhe sot në kujtesë ajo drithma e kujes, rrënqethja e ulërimës, vajtimet me ligje: djalë, a e zeza! Nuk ka vdekje të tilla në fshatin tonë që të mos jenë qarë me vaje e me ligje. Madje, në Fterrë me ligje vajtohet çdo vdekje. Po për vdekjen "normale", për vdekjen në moshën e thellë, ky vajtim bëhet kryesisht nga njerëzit e familjes. Ndërsa për vdekjen në moshë të re, qan e vajton një fshat i tërë e deri një krahinë e gjerë. Dhe në kujtesën e njerëzve mbeten gjurmë të thella që përcillen dhe ne breza pasardhës.

Gjatë shekullit të kaluar në Fterrën tonë kanë ndodhur jo pak vdekje-gjëmë. Pikëllimi i atyre që kanë humbur të afërmit e zemrës nuk ka kufi. Dhe nuk ka pak zemra të plagosura në Fterrën tonë. Sipas një llogarie të përafërt që bëmë në "parlamentin" e Fterrës në Tiranë, na dolën gati 80 vdekje-gjëmë. Mbi 40 kanë qënë djem të rinj beqar, 25 kanë qënë të martuar dhe rreth 10 femra të reja në moshë. Këto janë humbje jetësh që kanë lënë gjurmë në shpirtin e në kujtesën e Fterrës.

Mbahen mend edhe sot, gati pas një shekulli, vdekja-gjëmë e Sadedin dhe Mejdi Dushës, djem të rinj që sa kishin mbaruar gjimnazin "Zosimea" në Janinë (Sadedini i sapo martuar), të prekur nga sëmundja TBC, atëhere e pashërueshme, sollën në Fterrë kuje e ulërimë. Duket e afërt vdejka e Hidajet Gjonikës, që helmoi dhe gurët e që dhe sot kur kalon tek Gjonikajt, zemra të pikëllohet. Kjo dhe se Hidajeti ishte Hidajet, por edhe se u mbyll një derë, u mbyll dera e Gjonike, duke lënë jetime Liron fëmijë. Kanë kaluar 60 vjet dhe në kujtesë të vjen i freskët ai pikëllim.

Nuk shkaktoi më pak dhëmbje për të gjithë në vitet '30-të vdekja e Qerim Avrecit, që la të atin Meleqin, të verbër në qoshe dhe xhaxhain Isufin me Hevon e vogël, duke mbyllur një derë të shquar. TBC shkaktoi gjëmë në Fterrë, duke çuar në xhenet këtë djalë të ri, që dinte mirë italisht (të mësuar në Itali), që ishte me emër dhe si kuzhinier për një kohë edhe në Kuçovë. Veremi në ato vite ka ngrënë dhe të tjerë në Fterrë. Hëngri dhe Skënderin e Demir Shkurtit dhe Tajarin e Hajro Mërkurit, dhe

Por edhe lufta nuk hëngri pak. 6 dëshmorët e Fterrës sonë, Hiqmeti, Turhani, Fuati, Osmani, Azemi e Shaqo Mita që ranë si trima në beteja. "Dhe në Fterrë, ulërima - një mandatë" Dhe të tjera mandate vazhduanNuk mund të harrojë Fterra plumbin nazist që preu jetën e gruas Hava Dhule, kur Kajtazin e kishte ende në gji. Plumbi gjerman i preu jetën në moshën 16-17 vjeçare Petrefit të Zilfo Malos. Por plumbi mori dhe Muhon, që i nxiu shpirtin dhe shtëpinë Fejzo Zhupës. Plumbi mori dhe patriotin e ditur e me emër Nimet Mitën, që u bë viktimë e sektarizmit në luftë. Plumbi mori edhe Miron 22 vjeçare te Shaqo Mitës, sepse nuk pranoi t'i cënohej sado pak dinjiteti. Plumbi preu në mes edhe jetën 45 vjeçare të Arif Mitës në Durrës. Por, a mund të harrohet plumbi në familjen Rukaj më 1942 që mori jetën e Selim Rukos në Molisht të Beratit? Pikëllimi qe më i madh, 40 vjet më vonë, që edhe jetën e të birit të Selimit, Agjahut të mirë e të ndershëm, ia mori plumbi i vetvetes.

Edhe bombat nuk ka shkaktuar pak gjëma në Fterrë. Pikëllim kanë edhe sot Mitajt për Omerin e Nuri Mitës, ashtu siç e kanë edhe Mërkurajt për vrasjen me bombë të Lanos së Hajros, dhe Zanajt për Eqeremin e mësues Neimit. Bomba ka shkaktuar jo pak "bomba" në Fterrën tonë. Bomba mbylli derën e Hodo Meros, që mori djalin e vetëm, Zihniun në Meraj. Plagë të madhe la Pasori i Habilit në Hizmaj, Xhixhi në familjen e Sali Çelit, dhe Mahmuti dhe i jati i tij Zotua në Zhupaj. Nuk mund të ikej pikëllimi nga Haxhiajt për Sulo Haxhiun. Me rrënjë të thellë është pikëllimi dhe për humbjen e Hitos së xha Himetit, i cili në moshën 18-vjeçare, kur mbaroi shkëlqyer shkollën e mesme teknike në Tiranë, u kthye në Fterrë me arkivol. Vdekje gjëmë ishte për Fterrën edhe vdekja e maturantit Esat Haxhiu, vëllai i të ndjerit Isuf. Po kush mund të harrojë Sinon e Jonuzit dhe Yllon e Zotos, dy djem shëmbëllor të Fterrës sonë?.

Gjëmë e madhe ra në derën e Xhevitit në majin e '75, kur Lelua 19-vjeçar ndërroi jetë, duke lënë në pikëllim gjithë fisin, shoqërinë e miqësinë e Zhupajve. Kuje u bë në Gjonaj për humbjen nga plumbi të Samos, motrës së vetme të Nurçes së mirë, ashtu siç u bë edhe në Zhupaj për të mjerën Nazire, që e mori "litari". Nuk harrojnë gratë e Fterrës vdekjen gjatë lindjes të Shefos, nënës së Lek Xhamës, pamvarësisht se kanë kaluar 60 vjet. Po pse, pak dhëmbje shkaktoi infàrkti i papritur i Pullumit të Shkurte në mes të dasmës në Durrës? Edhe Vasfiu la pikëllim në Brahaj, se iku kur nuk duhej të ikte. Fterra e mirë ndjen dhëmbje edhe për fatkeqësinë e Reis Kurupit, Lifo Malos e Meçan Dautit, dhe për

Edhe varreja që nuk mendohej, nuk ka ngelë pa marrë jetë djali, kur shirat e rrëmbyera në vjeshtën e 1936-ës e lëvizën atë nga vendi, siç lëvizën në legjendë pyjet e Dankos, te pena e Shekspirit. Dhe varreja që po rrokullisej futi në vorbullën e saj 18-vjeçarin, Mevlanin e nënë Zulës. Ishte një gjëmë e pa dëgjuar, as në krahinë.

Në Fterrën tonë ka marrë trima dhe "tërbimi" i një ujku, që u bë tigër. Ishte viti 1949, shkurt-mars i zi i atij viti. Në Çerrica ra ujku i tërbuar. Tamam si ujk u vërsul në disa stane mbi 7 fteriotë, 6 shpëtuan. Një ndëroi jetë. Ishte afër të gdhirë kur në të hyrë të Fterrës ulërima mandatë tronditi Fterrën e deri në Çorraj e matanë. Nga Vlora një grup fteriotësh sillnin të vdekur trimin Hetem Malo, që një muaj më parë ishte ndeshur me ujkun e tërbuar në stanin e tij dhe stanet e fteriotëve të tjerë. Dhe Hetemi, djali më i fuqishëm në brezin e tij, duke mbajtur me dorën e majtë, futur në dhëmbët e gojës së ujkut; dhe gjurin e djathtë mbështetur mbi trupin e ujkut, i bashkështrirë përdhe, me dorën e djathtë i nguli thikën mu në zemër ujkut të tërbuar, duke e ngordhur midis gjunjëve të hekurt të Hetemit. Por frymën e ujkut të tërbuar, mjekët në Vlorë nuk ja nxorrën dot. Dhe kështu na vdiq djali më i fuqishëm i Fterrës sonë. Jehona dhe ulërima më buçet edhe sot në vesh, pas 51 vjetësh.

Fterra nuk mund të harrojë dot disa aksidente të rënda, që i kanë tronditur deri në palcë fteriotët kudo ku kanë qënë. Ishin vitet '30-të, kur në Fterrë erdhi mandata nga Përmeti për oficerin e shquar Jaho Mato. Gjëmë shkaktoi vdekja e Bujarit të Tare Brahos nga aksidenti me motorr në Athinë. Gjëmë ishte edhe vdekja e Penikut të Dullos në Greqi. Nuk harrohet as aksidenti automobilistik i Muzejenit të Belul Brinjës. Kur shkon nga Ngurrëza, të duket sikur bie dhe sot nga shkëmbi djali i Fero Gjonit, Kapua i ndjerë. Pikëllim pati në Fterrë edhe për Qemal Mehmetin dhe Ali Dukagjinin që u rrëzuan me makinë në Llogora para 40 vjetësh. Aksidenti automobilistik më ngacmon në shpirt dhe mua.

Ka 21 vjet që sa herë vjen 24 marsi, ne, Zenelajve, na dhëmb gjoksi e na digjet shpirti dhe loti në sy nuk na shteron. Dhe kjo se njeriu ynë, Vëllai, aksidentalisht, dhe në moshë 44 vjeçare, ndërroi jetë. Dhe megjithëse vitet largohen, përsëri plaga mbetet e shpirti ndjen mall.

Në ditën e 24 marsit të këtij viti, në Ixuar më doli përpara Dëfrimi. U takuam me njëri-tjetrin me shumë ngrohtësi. Dhe as njëri, as tjetri nuk folëm dot. Në sytë e mi ndjeva se po më dilnin lotë, në sytë e Dëfrimit pashë se rrodhën lotë. Ishin lotë dhëmbjeje. Ai për Babanë e tij, Nexhipin, unë për vëllain tim, Sakon. Na kishte prurë atje e njëjta ditë, data e 24 marsit. Nexhipi 14 vjet më parë, im vëlla 21 vjet të shkuara.

- Më mori malli për Babanë, më tha me zë të dridhur, dhe erdha nga Saranda. Nuk i thashë asnjeriu. Në Borsh u ktheva te Elvira, e cila më kuptoi dhe më mori pas.

Si Dëfrimi kisha bërë dhe unë, por duke ardhur nga Tirana. Njëherazi kisha kombinuar dhe xhirime që do të bëheshin në Fterrë për dokumentarin e Mësues Lames. Dhe erdha këtu, pikërisht, se kisha një mall të brendshëm. Dhe vajta tek varri. I çova një zambak të bardhë Vëllait, dhe një Nënës. U putha fotografitë te pllaka e varrit dhe atëherë mu duk se shpirti mu lehtësua. Babë e Nënë, motër e vëlla, sikur tjetër s'ka. Për fëmijtë as hasmi mos provoftë dhëmbje. Sigurisht për vdekjen e Nënës e Babait nuk ka moshë, por vdekja e papritur për vëllain tim, i vrarë me aksident automobilistik, tek përroi i Mostrogunës, ndërmjet Kalasë e Krizës së Borshit, tek "Përroi i Vëllait", siç më thotë motra Resme, kur kalojmë atje, edhe pas kaq vjetësh nuk paska lehtësim. Shpirti vazhdon të dhëmbë. Helmi, pikëllimi qënka i përjetshëm. Vdekjet-gjëme lënë gjurmë të thella në jetën e njeriut. Ndaj dhe thonë: ia dhane drurit e u tha, ia dhanë gurit e u ça, ia dhanë njeriut e duroi.

Zemra të pikëlluara ka jo pak në Fterrën tonë. Ju kërkoj ndjesë cilitdo që mund t'i ngacmoj plagët e jetës. Por shpirti më foli e logjika ma pranoi dëshirën e mirë për të kujtuar e për të nderuar gjithë ata njerëz tanët, që u është prerë jeta në mes, pa lënë asnjë bela pas, as familjes e as Fterrës sonë. Ato kanë ngelur të tilla gjatë, se i kanë shkaktuar gjëmat që kanë ndodhur në një shekull, të cilat fillojnë që nga 1913-1914 me Lame Mehmetin, duke kaluar nëpër shumë dyer fteriote, deri tek Valter Kofina, në këto vite. Me plumb u muarr jeta e parë e re në fillim të shekullit 20-të, e me plumb u mbyll dhe fundi i shekullit të 20-të. Shekulli i 20-të ishte shekulli i luftrave, kurse shekulli i ri që ka nisur, ka shënja për të qënë shekull i Paqes.

Guro ZENELI

Nr.22 - tetor,2000

Duke shfletuar gazetën "Fterra jonë" , Nr.21 - gusht,2000, pashë të botuar këngën e tre dëshmorëve të fshatit tonë, Turhan Mato, Osman Memi dhe Azem Çeli, dërguan nga Saranda prej Mirteza Brinjës, i cili meriton falënderime për këtë kujtesë.

Botimi i saj më zgjoi shumë kujtime të asaj periudhe të stuhishme të epokës së madhe të lavdishme të Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare . Kuptohet qe Mirtezai nuk e ka ditur autorin e asaj kënge.

Ishte muaji maj 1944, kur lajmi i hidhur për tre trimat erdhi në një ditë nga shtabi i brigatës I Sulmuese. Në tërë fshatin u dëgjuan ulërima. Dhimbja nguroi çdo moshë. Sa shumë vaje, lotë e ligje derdheshin nga nënat e motrat tona. Ishte një shpërthim i paparë i muzës së pashoqe labe, të cilat ngjallnin aq shume emocione.

Kjo situatë emocionante frymëzoi bashkëfshatarin tonë, shume të respektuar, Ismet Elezi, të shkruante atë këngë, flakë për flakë. Ajo këngë përmban jo vetëm dhëmbjen e madhe për tre trimat, por brenda saj edhe karakteristikat e tyre, vuajtjet e shumta e hallet e tyre, objekt i të cilave mund të jenë shkrime të tjera në të ardhmen

Ismeti ynë, i flet Turhanit: "O Turhan o lule djalë, nga goja mjaltë lëshoje". Në këngë u tregohej njerëzve se "Osman Memi u rrit jetim me plot vuajtje", po kështu edhe për Azem Çelin.

Kjo këngë u mësua nga të gjithë dhe shpejt filluan ta këndojnë.

Nga dëshira për ta kënduar, me qënëse rrima e përdorur nga autori afrohej në rrimën e këngës së dëshmorit Themo Vasi, që u vra në operacionin e parë gjerman në atë zonë në tetor 1943, në mal të Golemit, këngës i adoptuam melodinë e saj, e cila këndohej çdo ditë nga të rinjtë, e dalëngadalë doli edhe jashtë fshatit. Kjo këngë që përmban brenda dhëmbjen, plotësoi edhe traditën e popullit tonë për t'u kënduar trimave, që bien për atdhe, duke i bërë të ecin bashkë lotë, ligje e këngë.

Autori këtë gjëmë të rëndë e konstaton se u bashkua edhe me dy të rënë më parë, prandaj shkruan:

Ne bashkëkohësit e tyre i kujtojmë ata me respekt, e ky kujtim e nder do të shkojë nga brezi në brez. Njëherësh ne i urojmë autorit të këngës, Ismetit, shëndet e jetë të gjatë për krenarinë e Fterrës sonë dhe për të mirën e shkencës e të së drejtës shqiptare.

Lurtfi DUSHA

Nr.22 - tetor,2000

Në Fterrën tonë sipas traditës dhe si rregull festohet ditëlindja e njeriut. Bëhej davet në familje e në fisin përkatës. Kjo më tepër kur lindte djalë. Kështu bëhëj kur lindte edhe një fëmijë. Gëzonte familja, gëzonte edhe fshati. Urimi bëhej nga të gjithë. Kjo bëhej mirë veçanërisht nga Nënat fteriote. Ndërsa ditëlindja në moshë madhore është festuar pak. Me civilizimin e Fterrës e të fteriotëve ka kohë dhe vite që jo pak fteriotë kanë festuar ditëlindjen e vet. Kjo është shprehje e civilizimit. Në këto vitet e fundit edhe gazeta ""Fterra jonë" ka uruar e uron ditëlindjen e jo pak fteriotëve, aqë sa ka informacion. Këtë e kanë bërë dhe e bëjnë edhe fteriotët në Tiranë, sidomos kur mblidhen e takohen në lokalin "Shqipëria" përballë hotel "Dajti", të cilat sjellin gëzim te pjesëmarrësit.

Por, një festë e bukur u bë në Ixuar, te burimi pranë ujit të freskët. Një grup fteriotësh, shokë, miq e kushërinj, të gjithë 50-vjeçarë të lindur në vitin 1950, morën nismën të festojnë së bashku ditëlindjen e tyre. Dhe erdhi një ditë shtatori, më pesë të këtij muaji, 20 fteriotë 50-vjeçarë, të ardhur kryesisht nga Saranda. U mblodhën së bashku, edhe burra, edhe gra.

Në të vërtet, 50-vjeçarë ka më shumë, por të gjithë nuk erdhën dot. Ata që erdhën, pinë shëndete me raki fterre për secilin. Kujtuan me dhëmbje, madje dhe me lot, ata që në moshë të re kanë ndërruar jetë. Përkujtuan Sulo Haxhiun, Illo Zhupën dhe Valter Kofinën. Nënë Xhevua, kur bashkëmoshatarët i vendosën Yllos një tufë me lule tek varri, ajo vajtoi:

Ngreu, o Yllo, o djalë!

Të piqesh me moshatarë!

Në lokalin e Sherifit u shtrua dreka. Gjithë të mirat ishin mbi tavolinë. Por më shumë se çdo gjë tjetër shpërthyen kujtimet e jetës. Bisedat e humori shoqëror e shtuan gëzimin. Gëzim ndjeu tërë Fterra. Urimi shkoi derë më derë. Lulëzimin, Xhelilin, Qebirin, Rinën, Çaushin, Mynyrin, etj. i pritën me përqafime Taipi e Xhina, Lina e Manushaqia. Takohen e gëzohen bashkëmoshatarët e ardhur. Nuk munguan dhe vjershat humoristike, sipas stilit fteriot.

Ky shëmbull i bukur i ditëlindjes së 50-vjeçarëve fteriotë fton : Ejani, që ditëlindjet t'i festojmë bashkë në Ixuar te burimi. Këtu rinohet njeriu. Do të kënaqni veten, por do të gëzoni dhe ata që banojnë në Fterrën tonë, do t'i gëzoni të gjithë. Ata që banojnë në Fterrë e mbajnë kokën nga Qafa e Shethanasit. Presin e përcjellin me bujari, me zemër të bardhë e me fjalë të ngrohët.

Shako MEHMETI

Nr.22 - tetor,2000