25 vjet më parë, ditën e premte, më 24 mars 1979, sikur të mos ishte nxitur nga një mbledhje pune që kishte në Fterrë, e aq më tepër sikur të mos kishte ndodhur aksidenti te përroi i Mostrogunës, apo sikur të kishte patur në çast një ndihmë mjekësore të kualifikuar, sot Sakua do të ishte midis nesh, në moshën 70 vjeçare. Por ja që jeta nuk është me "sikur", ja që jeta ka dhe të papritura, ka dhe aksidente, ka dhe fatkeqësi. Mjerë, kë zë ajo. Megjithatë, ka një mënçuri që thotë : ia dhanë gurit e u ça, ia dhanë drurit e u tha, ia dhanë Njeriut e duroi. Se Njeriu, do sdo, bëhet më i fortë se guri e druri. Ndaj dhe Nënë Ilja e duroi atë pikëllim për disa vite me radhë, në moshën e saj të thellë, duke e qarë dhe vajtuar për ditë, me lotë e me ngashëri-nëne, që krahasohet vetëm me ngashëri- Nëne dhe me askënd tjetër mbi këtë dhe.

Më ka ngelë në shpirt një nga vajtimet e Nënë Iles : Sako xhani, më helmove,/ Perëndi, pse smë more,/ Po më le ketu kokole,/ Djalë, a e zeza!

Ndaj duroi, motra e tij, Resmja që, e donte vëllanë, sa do nëna djalin. Ndaj duruan Dahatja dhe dy djemtë e tij, dy vëllezërit e tij dhe tërë njerëzit e tij, se bashku me miqtë e zenelajve, në fshat e fqinjë, pavarësisht se plaga mbeti e pashërueshme.

Po kush ishte Sakua ynë ?

Jeta e Njeriut ndahet në katër mosha: Nga 0 deri 19 vjeç konsiderohet mosha "Zero". Ndërsa nga vitet 20-40 quhet "Mosha e Parë". Nga 40 deri 65 konsiderohet "Mosha e Dytë" dhe nga vitet 65 e lartë konsiderohet "Mosha e Tretë". Por Sakos iu ndërpre jeta nga aksidenti fatkeq, pa mbushur moshën 45 vjeç. Megjithatë, ky Njeri i zgjuar dhe energjik, në pjesën e shkurtës të jetës së tij, bëri shumë më tepër nga çkanë bërë shumë e shumë te tjerë në moshën e plote të jetës. Ai bëri, dhe punën e bujkut e të çobanit, në Fterrë e në Borshin e Vjetër, në Omlo e në Gurrë, në Gostilën e Borshit dhe në Lugun e Fterrës, por kreu me nder dhe detyrën e ushtarit në kufi, për tre vjet rresht, në Lugun e Zi, në bjeshkët e Tropojës, në lartësinë mbi 1200 metra mbi nivelin e detit, (kur Fterra jonë është 200-250 metro), atje kufi me Jugosllavinë e viteve pesëdhjetë, detyrë pas së cilës, u kthye e u vendos me vullnetin e tij të plotë në vendlindjen e tij, Fterrë, duke mospranuar kërkesën që iu bë të qëndronte në Ushtri.

Dhe erdhi në Fterrë, ku iu përvesh punës në Kooperativën e sapokrijuar, duke bërë dhe punë në blegtori dhe në krasitjen e hardhive, të ullirit e të portokalleve në brigadë, por mori dhe kreu me zotësi për disa vjet detyrën e Brigadjerit e pastaj, me bashkimin e Fterrës me Çorrajn në një koperative, iu caktua detyra e përgjegjësit të sektorit Fterrë- Çorraj, ku u shqua për punën e palodhur organizuese e kontrolluese në Sektor, për realizimin e detyrave që kërkonte koha. Dhe pikërisht për këtë, kërkoi kualifikim profesional për organizimin bujqësor. Ndaj shkoi në shkollën Një-vjeçare të kuadrove për bujqësinë në "Qytetin e Nxënësve" në Tiranë, ku u dallua për përvetësimin e programit të njohurive të asaj shkolle.

Ishin vite të vështira. Ishte kohë e veshtirë, për më tepër që Sakua nuk kishte asnjë lloj mbështetje, që ti hidhte dorën dikush. Në vitet gjashtedhjete, kur u kërkuan kuadro të aftë për organizimin dhe drejtimin e punëve në kooperativat bujqësorë ne Veri të Shqipërisë, Sakua shfaqi gatishmërinë e tij për të shkuar ku kishte nevojë Partia e asaj kohe. Kështu, gati një vit, shkoi e punoi në sektorin e fermës në Krane. Pastaj, i ra "shorti" të shkonte për një vit në zonën më malore të rrethit të Peshkopise-Dibër, në kooperativën e vështirë, dhe për terren dhe për kushte të prapambetjes, në Klenjë, ku punoi si organizator i punës më shumë se një vit.

Megjithëse pati propozim te qëndronte në atë zonë, deri si kryetar Kooperative, Sakua përsëri u kthye në Fterrën e tij. Dhe këtu erdhi dhe, për pak kohë, punoi në brigadë, se pastaj punoi si përgjegjës sektori, duke iu përkushtuar edhe punës së partisë në Kooperativë. Ndaj dhe e zgjodhen në detyren e Sekretarit të Byrose së partisë për Kooperativën Borsh-Fterrë-Çorraj, detyrë që, duke mos qënë organikisht funksionar, e kreu atë, për një kohë, vullnetarisht. Më vonë, e zgjodhën Kryetar të pushtetit për Këshillin e Bashkuar Borsh-Fterrë-Çorraj.

Kështu, Sakua në jetën e shkurtër të tij, punoi me vullnet e përkushtim, me aftësi e zotesi, me drejtësi e me dinjitet, me ndershëmri e korrektesë, duke ndërtuar një figurë të pastër të një Njeriu e kuadri të zotë, si në raport me detyrat dhe në marrëdhënie rigoroze me njerëzit në detyrë, në punë e në jetë, në të gjitha funksionet që iu ngarkuan, dhe në të gjitha pozicionet e punëve të bujqësisë, të partise e të pushtetit për Fterrën, për tri fshatrat e bashkuara në Kooperativën: Borsh - Fterrë -Çorraj dhe detyrat që i ngarkonte Rrethi i Sarandës.

Kush punoi me Sakon, pa tek ai, Njeriun që fjalën e kishte fjalë dhe punën punë. Ndaj shëmbulli i tij nuk ka për të humbur kurrë, aqë më tepër që, në kujtesën e Fterrës, mbetet shëmbull i njeriut që e vuri veten në dispozicion të Fterrës, me tërë vullnetin dhe mençurine e tij, me tërë dashurine dhe sakrificën e tij. Sakua ishte nga ata njerëz që me dorën e tij jepte, ndaj dhe dora e tij ishte sipër dorës që merrte. Punoi me përkushtim e drejtesi në çdo detyre, duke shfaqur burrëri dhe karakter të fortë në pune e në shoqëri, duke përballuar me dinjitet problemet e kohës që jetoi.

Ne, bashkëkohësit e tij, në vitet e jetës së tij, e mbajmë mend si njeri të ndërgjegjshëm, që punoi në Fterrë dhe për Fterrën, megjithëse, jo më pak se njëherë, iu dha mundësia për tu larguar nga Fterra, si shume e shumë të tjerë.

Për të gjitha këto, Sakua la pas një emër të shquar për Fterrën, madje la emër dhe në fshat e në fqinjë, dhe në Kurvelesh e në Bregdet, dhe në Rrethin e Sarandës, madje dhe më gjërë.

* * *

Sot, në këtë moment përkujtimor, përzihet dhe dhimbja, por dhe krenaria për Sakon, se përkujtojmë, dhe përvjetorin e renies aksidentale me makinë në Mostrogunë, por kemi obligimin që të "festojmë" dhe 70 vjetorin e Lindjes së tij. Prandaj, në këtë përkujtimore kemi, dhe lotë, por dhe këngë, se jeta kështu qënka, e trazuar dhe me gëzime e hidhërime, dhe me ah! e psherëtimë, por dhe me këngë e valle. Një shëmbull i tillë e konkret është jeta e Sako Zenelit, që jetoi duke qarë e duke qeshur, por vdiq me lotë në sy dhe me fjalën në gojë: amanet fëmijtë e mi!

Ndaj, ju ftoj që të zbatojmë logjiken e vargut popullor: "zemra qan, goja këndon", ashtu siç na dha vetë "leje" me këngën e tij, me të cilën hapi këtë ceremoni që në fillimin e saj.

Gëzim DUSHA

Sot jemi në 70 vjetorin e lindjes kur, dy vjet më parë, Vehapi është ndarë nga jeta. Megjithatë, ne e ndjejmë gjithnjë pranë për veprën e tij në Gjeologji, për studimet e projektet shkencore, të cilat janë një vlerë e thesar për gjeologjinë shqiptare. Vehapin e ndjejmë pranë dhe për fjalën e tij të urtë, sjelljen modeste, dashamirësinë në shoqëri dhe për karakterin e tij fisnik. Këto tipare i ruajti tërë jetën e tij dhe në familje, dhe në punë, dhe në jetë.

Në gjysmën e dytë të shekullit 20-të, Shërbimi gjeologjik shqiptar zhvilloi punime në shkallë të gjërë në fushën e kërkimeve dhe studimeve gjeologjike. Në këtë veprimtari, Vehap Bezhani ishte një ndër gjeologët e parë, që porsa doli nga bangat e politeknikumit "7 Nëntori" nisi kërkimet gjeologjike përkrah specialistëve sovjetike në Mirditë. Pasi u diplomua në universitetin e Tiranës, si inxhinier gjeolog, përsëri u emrua në ndërmarrjen gjeologjike të Rubikut e, më pas, në atë të Pukës. Kështu e lidhi jetën dhe punën e tij me bakrin në zonën e Mirditës, Pukës, Shkodrës e Kukësit.

Ky gjeolog i përket asaj plejade të gjeologëve shqiptarë, të cilët me çekiç në dorë, me vrojtime e dokumentime, me projekte, me studime dhe botime bënë emër, duke lënë pas një trashgimni të madhe në fushën e kërkimeve të mineraleve të dobishme dhe studimeve gjeologjike të vendit tonë. Dhe Vehapi është nga ata studjues të gjeologjisë që ka një listë të madhe të punimeve, studimeve, projekteve dhe botimeve, madje një pjesë e tyre kanë vlera të pazëvendësueshme dhe për brezat e ardhshëm. Vehapi ka shkruar me dorën e tij, të cilat janë arshivuar, 3300 faqe dhe janë përpiluar rreth 500 grafikë si harta, profile e skema gjeologjike, të cilat i kompozonte dhe i vizatonte bukur.

Në veprimtarinë e tij shkencore ka disa momente të spikatura, që kanë lënë gjurmë të dukshme. Të tilla janë punimet dhe hapja e perspektivës bakërmbajtëse në Pukë, kur ai ishte kryegjeolog. Një faqe më vete janë kërkimet për bakërmbajtesen në zonën e Mirditës: Poravit, Paluces,Qafë Bari, Lak Rroshi e tjera. Edhe rihapja e punimeve për bakër në Palaj mban firmën e Vehapit. E tillë është dhe puna që u bë për zgjatjen e jetës së minierës së Gjegjanit. Vehapi shquhej dhe për debatin shkencor në përfytyrimet gjeologjike e gjeofizike, për punimet intensive dhe veprimet e guximshme, por dhe me përgjegjëesi të madhe. Vehapi përpunoi hap pas hapi teorinë mbi premisat e kërkimit të mineralit të bakrit, të cilës i kushtoi dhe temën e dizertacionit të tij. Me vlerë të madhe është dhe përpunimi në teorinë e praktikën e prognozës bakërmbajtëse të vullkaneve të Mirditës. Shquhej Vehapi dhe për bashkëpunimin me specialistët e huaj, duke debatuar me dinjitet në aktivitetet shkencore kombëtare e ndërkombëtare.

Ndaj, ai ka fituar me meritë dhe titullin e lartë shkencor: Profesor në Gjeologji.

Vlerat e tij janë dhënë mirë dhe në librin e botuar: Vehap Bezhani- nje jetë me dinjitet.

Pyetje: Ne numrin e kaluar të gazetës "Fterra jonë" kemi berë të njohur botimin e Librit tuaj "Himara në Stuhitë e Shekujve". Do tju luteshim të na bënit të ditur: nga çmotive u nisët që iu futët studimit dhe botimit të këtij libri të çmuar?

- E para, unë jam bir i Himarës, të cilën e kam dashur tërë jetën time 87 vjeçare. Prandaj, dhe e kam studjuar historinë e Krahinës time në shekuj. Por jo vetëm të 7 fshatrave që ka sot, por siç ka qënë në shekuj: nga Saranda në Tepelenë - Drashovicë - Dukat e Himarë. Kam studjuar shumë materiale. Ne librin që thoni ju, unë kam hedhur esencën e historisë së kësaj krahinë kaq të madhe.

E dyta, Himarës, pa drejtësisht, i ka ngelë "gozhda e Nasradinit", një farë "megaloide" greke, ide të cilën e ka rrëzuar dhe e rrëzon totalisht historia e vetë Himarës, qoftë dhe vetëm e 7 fshatrave të sotëm, aqë më tepër e tërë krahinës, siç ka qënë historikisht. Një fakt, midis shumë fakteve. Himara ka bërë pjesë organikisht në shtetin e Skënderbeut, kur shteti i tij përbëhej nga pjesë-pjesë të Shqipërisë. Edhe dy fshatra, që e flasin gjuhën greke, në fakt e dinë të tërë, që vetë banorët e këtyrë dy fshatrave, këtë gjuhë, e flasin "barbarçe". Kjo sepse gjuha jonë, gjuha e Himarës, si për gjithë këtë zonë, është gjuha shqipe. Kjo është e vërtetuar dhe dihet. Për ketë flet dhe vetë folklori ynë, për këtë flet tërë historia jonë, me të gjitha pjesët përbërëse të jetës në Himarë.

Pyetje: Ne, botuam në gazetën tonë nje fragament të marrë nga Libri juaj: "Himara në Stuhitë e Shekujve". Lexuesi ynë do të dëshironte të mësonte diçka më shumë rreth Maro Kondes, si "Bije Fterre e Nuse Çorre" si për figurën e saj, dhe të shoqeve të saj të kohës. Çmund të na thoni më shumë?

- Nuk di më shumë nga çfarë kam shkruar në librin që bëjmë fjalë. Por, di të saktë se Fterra ka qënë "Himarë", se Fterra ka luftuar njësoj si Himara e si gjithë pjesa e brendëshme e gjithë Labërisë, kundër të gjithë pushtuesve të huaj, ashtu si dhe kundër sundimit otoman. Për mua, në një farë kuptimi, ose në këtë kuptim, dhe Ali Pashë Tepelena, si i një nahije, mund të konsiderohet "himarjot", se njëherazi, si gjithë Labëria luftoi kundër sundimit osman. Madje kanë luftuar, jo vetëm burrat, por edhe gratë, të cilat shumë herë kanë treguar heroizëm më të madh se dhe vetë burrat. Kjo del dhe në Qeparo, kjo del dhe në Fterrë, kjo del kudo në krahinën tonë të madhe. Moment kulmor është lufta kundër Ushtrisë së Sulejman Kanuniu, që vranë e prenë, por nuk e pushtuan dot këtë krahinë.

Pyetje: Po për jetën tuaj, a mund ta na thoni diçka për lexuesin tonë?

- Kam lindur në Qeparo. Tani jam 87 vjeç. Kam kaluar një jetë me të mira e me halle. Hyj në kontigjentin e parë të historianëve që kemi mbaruar të Lartën ne vitet 1951-55 në Tiranë. E nisëm 100 studentë, e mbaruam 35. Kam mbaruar bashkë me Kristo Frashërin dhe Reis Malilen. Veçanërisht, në vitet 30-40-50 kam lexuar e studjuar më shumë. Kam qënë disa vjet dhe drejtor i Arkivit të Shtetit. Për shumë vite kam mbledhur matërial, kryesisht historik, si për Himarën dhe për gjithë Shqipërinë. Ndaj botova librin për Himarën, si krahinë. Ja tek kam dhe librin: "Shqipëria në vorbullën e Historisë". Shqiptarët duhet ta dinë se Shqipëria ka një histori të pasur, pavarësisht se e kanë "përfituar" të tjerët.

Kam bërë dhe historinë e Qeparoit. Do të thoshja se dhe ju fterjotë kini historianë të mirë, që mund ta bëni shumë mirë historinë e Fterrës suaj.

Pyetje: Po ju a kini njohur nga afër fterjotë?

- Kam njohur, si nuk kam njohur. Një nga këta është Muzaferi, me të cilin kam qënë dhe në këshillin shkencor. Kam lexuar jo pak punime arkeologjike të tij. Njoh Ismetin, të cilin e kam propozuar vetë për ta marrë në Kryeministri, si jurist të talentuar, kur isha, vite të shkuara, Sekretar i përgjithshëm në Këshillin e Mninistrave. Këto ditë kam takuar dhe Dilaverin, se me të kam punuar jashtë, nja katër vjet, në diplomacinë shqiptare. Kam shkuar mirë dhe me Mehmet Dushën e me të tjerë.

Por jo vetëm kaq. Unë di që Qeparoi ka patur lidhje të vjetra e të mira me Fterrën. Ne fterjotët i njohim dhe për njerëz të mirë, dhe për arsimdashës. Edhe hoxhët tuaj kanë qënë të zgjuar. Fterrën e njohim dhe për bleterritje. Me Fterrën, po dhe me Kuçin e Bolenën e gjithë Kurveleshin, nuk njihet asnjë gjurmë armiqësie në tërë historinë tonë të përbashkët. Dhe më 1913-14-tën vetëm fare pak nga fshati Himarë ishin fajtorë, se u bënë vegla të andartëve grekë. Edhe ne, fisi Rusha jemi me origjinë nga Rushatët e Progonatit, që kemi lidhje me Totajt atje.

- Ju faleminderit

Jetoj qe prej dy vitesh me gruan, vajzen dhe djalin ne Kanadane e larget. Malli dhe respekti per vendlindjen dhe njerëzit e saj me shtyne te shkruaj nje pershendetje per gazeten" Fterra jone".

Lexoj me deshire shkrimet tuaja qe flasin natyrshem e me realizem per Fterren, per historine, jeten, luften dhe punen e njerzve qe jetojne e atyre qe na kane lene.

Shpesh bisedoj dhe komentoj me dy miq te mire, gjitonet tane nga Kuci : Lazen e Perlatin, per historine dhe zakonet e perbashketa qe na lidhin dy fshatrat tane.Miqte e mi flasin me respekt per Fterren tone dhe njerëzit e saj, qe i njohin nga afer.

Ndjehem krenar qe jam fteriot dhe them: "Edhe ne planetin Mars te jetojmë, Fterrën tone se harrojme"

Merite per kete keni dhe ju bij te shquar te Fterres, botues te gazetes, qe me punen tuaj te palodhur e te lavderueshme pasqyroni aq bukur te shkuaren dhe te tashmen e Fterres tone te dashur dhe njerëzve te saj te mrekullueshem.

Ju uroj nga zemra pune te mbare e lumturi ne familjet tuaja. Ju kendofte zemra, si ju kendon pena. Fteriotet kudo qe jane rrofshin e perparofshin. Uroj gjithe intelektualet e shquar fteriote dhe autoret e shkrimeve qe me punen dhe dijet e tyre kane ngritur lart emrin e Fterres.

Me lejoni te pershendes prinderit e mi te dashur e te respektuar, motren time familjarisht, qe jeton ne Austri, te afermit, miqte, shoket dhe vecanerisht vellain tim, shokun, mikun, keshilltarin tim me te mire, njeriun dhe mjekun e mrekullueshem, Fejzi Hizmo.

I uroj nga zemra sherim te shpejte.

Me respekt:
Isa Hizmo, familjarisht.
Hamilton,Ontario-Kanada.

Ishin kohë të vëshira. Ishte fundi i shekullit të 19-të, viti 1898, kur Shqipëria vazhdonte të ishte nën sundimin e Perandorisë së Turqisë, kur edhe tek fterjotët, si tek shumë shqiptarë, kishte filluar të zgjohej ndjenja e shqiptarisë.

Pikërisht në këto kushte, Havaja dhe Rustem Brinja lindën djalin e tyre, që i vunë emrim: Belul. Ishin kushte të varfëra ekonomike. Se mos vetëm këta. E varfër ishte e tërë Fterra jonë. Me vështirësi dhe halle u rrit dhe djali i Rustemit, duke u marrë me punët në fshat për të mbajtur jetën. U martua në moshe te re, ashtu siç ishte zakoni i kohës. Me vajzën, me te cilën u martua, Hamo Shkurten, ndërtuan familjen e tyre. Por nevoja për të jetuar më mirë, e nxiti të kërkojë punë në shtet. Dhe, me tu krijuar Shteti i Zogut, shkoi dhe u fut në armën e xhandarmërisë, megjithëse kishte qënë fanolist. Herë punoi në krahinën e Kurveleshit, herë në Gjirokastër e here ne Fier. Kështu deri në vitin 1939. Pastaj kaloi në radhët e karabinierisë, në Fier dhe Ballsh. Në krahinën e Ballshit u lidh me krerë të Lëvizjes Antifashiste Nacionalçlirimtare. Informacionet e karabinier Belulit ishin të rëndësishëm për luftën. Me porosinë e krerëve të Luftës, nga mezi i viti 1943, dezertoi nga radhët e karabinierisë për tu kthyer në vendlindjen e tij, Fterrë. Dhe këtu u lidh menjeherë me Lëvizjen, duke u inkuadruar në radhët e batalionit territorial të Kurveleshit. Eshtë e përmëndur pjesëmarrja e tij në luftën e Selenicës. Bashkëpunoi me Lëvizjen për një Shqipëri të lirë e demokratike gjithë kohën, deri në Çlirimin e plotë të Atdheut.

Çifti Belul-Hamo lindën dhe rritën tre djem e dy vajza. E megjithëse në kushte të vështira ekonomike familjare, kjo familje vuri në dispozicion të Luftës djalin e madh, Nazmiun 15 vjeçar, i cili u shqua si luftëtar në Brigadën e 8-të partizane.

Edhe pas Çlirimit Belul Brinja iu përvesh punës me dëshirë e vullnet për rindërtimin dhe ndërtimin e vendit të shkatërruar nga Lufta. Lufta e dogji dy herë shtëpinë e tij. Njëherë në vitin 1943 nga fashistët italianë dhe një herë tjetër në vitin 1944 nga nazizmi gjerman. Ndaj, bashke me fterjotët e tjerë u bashkua me këngën: Hajd tpunojmë,/ Djersën ta kullojme,/ Se do të ndërtojmë, / Shqipërinë e re...

Për vlerat e tij, Fterra e zgjodhi për disa vite Kryetar të këshillit të fshatit. Veprimtarinë nuk e ndërpreu, deri në fundin e jetës së tij. I sherbeu Fterrës dhe fterjotëve me devocionin e kohës, duke qënë njeri përparimtar që përkrahte atë që i thoshte koha në të cilën jetoi. Kështu në moshën e re, kur ishte në xhandarmëri, kështu kur ishte në karabinieri, kështu në vitet e Luftës Antifashiste, kështu dhe në detyrën e pushtetit në Fterrë. Të tillë e kishte gatuar jeta me halle.

Ndaj, Xha Beluli, siç e respektonim dhe ne, kur ishim fëmijë, la pas gjurmë jete. Këto gjurmë i gjën dhe në shtetin e viteve 1925-1939. Këto gjurmë i gjën dhe në vitet e Luftës antifashiste Nçl, ashtu siç i gjën me shumicë dhe në veprimtarinë e tij në Fterrë, si kryetar i këshillit, si njeri i pastër e i drejte, si njeri që nuk la të liga. Dhe kur ndonjëherë, ndonjerit, i fliste e i fliste, ai e bënte këtë me pastërti e pa ligësi, në të mirë të personit përkatës e në të mirë të Fterrës së të gjithëve.

Belul Brinja la pas pesë bij e bija. La Nazmiun e mirënjohur për zotësinë e tij profesionale, në Luftë dhe pas lufte në organin e inteligjencies, ku kreu detyrën e kohës me dinjitet, duke lënë emër të pastër në opinionin e njerëzve, se dhe Nazmiu ishte fterjot, qe nuk kishte ligësi në shpirtin e tij, por përkundrazi ishte nga ata oficerë, që dhe "mishin e piqte, por dhe hellin nuk e diqte". Dhe në Himarën e vështirë e në kohë të vështirë, unë kam gjetur për Nazmiun opinion të mirë.

Edhe Shazua punoi shofer ditë e natë, me shumë pastërti, për më tepër në sektorin e tregëtisë, në shërbim të njerëzve, me një makinë që nuk e lëshoi timonin nga dora për 39 vjet me radhë. Kështu kane punuar e punojne, në detyrat e tyre, dhe Rustemi, dhe Lavdia. Por, nuk harrohet dot Myzejeni, që iu pre jeta në mes, në aksdident automobilistik.

Janë këto gjurmë jete të Belul Brinjës, që na nxitën ne si gazetë të hedhim,në respekt të tij, pak nga shumë, për jetën e një fterjoti të shquar në Fterrë e jashtë saj.